Historia ziem morińskich cz. III

Daniel Saryoni

Wojny z Cesarstwem Laudanii
Pokój panował do lat 70-tych XVI wieku, kiedy Cesarstwo Laudanii zdecydowało się poszerzyć swoje granice na południowy wschód. Wówczas Tristenia, Samarenia, Galindia i Cirim zawiązały sojusz zwany Związkiem Północnym. Wojna z Laudanią trwała od 1572-1587 roku i zakończyła się klęską Laudanii. Ta porażka spowodowała całkowite załamanie militarne i gospodarcze w tym państwie. Cesarstwo zostało ostatecznie zlikwidowane w roku 1618 po Drugiej Wojnie Laudańskiej (1599-1618). Ten konflikt zakończył się II Traktatem cirimskim, który ustalił sytuację na wyspach na prawie 300 lat.

Unia z Księstwem Samarenii
W roku 1644 Królestwo Galindii i Księstwo Samarenii połączyły się unią personalną, wówczas król Galindii Maksymilian II zasiadł także na tronie samareńskim. Głównym powodem było osłabienie władzy księcia w Samarenii i brak następcy po księciu Juliuszu IV (1630-1643). W roku 1681 unia personalna przekształciła się w unię realną i w rzeczywistości oba państwa połączyły się w jedno.

Republika Galindii
Po śmierci króla Maksymiliana II dynastia morińska wygasła. Jednak Zgromadzenie Narodowe (Senat oraz ogół szlachty) nie potrafiło wybrać króla. W tej sytuacji powstało nieformalne ugrupowanie Republikanów, na którego czele stanął były doradca króla Maksymiliana, dyplomata hrabia Korneliusz Andus Aren. 12 V 1703 r. z okien pałacu królewskiego, przed którym zebrały się tłumy chcące usłyszeć informacje o przebiegu elekcji, Korneliusz Aren ogłosił, że elekcja została odwołana, a Zgromadzenie Narodowe ogłosiło Galindię republiką. Następnego dnia przedstawiciel Zgromadzenia Narodowego odczytał tekst Konstytucji Republiki Galindyjskiej i ogłosił, że wybór organów władzy odbędzie się za miesiąc. Ta decyzja wywołała zamieszki na ulicach wszystkich miast galindyjskich i samareńskich. Sytuacja została opanowana dopiero po wyborach. Prezydentem Republiki został wybrany hrabia Korneliusz Aren, który uzyskał 100% głosów Zgromadzenia Narodowego. Natychmiast powołał rząd. Napięcie zostało chwilowo rozładowane. Korneliusz Aren sprawował urząd do roku 1731. Na rok przed rezygnacją poprosił Senat o uchwalenie kadencyjności urzędu Prezydenta (4 lata, maksymalnie 3 kadencje). Przez następnych 150 lat trwał względny pokój.

Drugie zjednoczenie wysp
W roku 1879 ponownie narodził się pomysł utworzenia zjednoczonego państwa. Zachęcone sukcesem unii Galindii i Samarenii Tristenia i Cirim w 200. rocznicę jej zawarcia zdecydowały się przystąpić do Federacji Północnej. Początkowo państwo prężnie rozwijało się gospodarczo oraz kulturalnie. Jednak na początku XX wieku miał miejsce wielki kryzys gospodarczy i społeczny. Rosło niezadowolenie obywateli Federacji. Głównymi powodami złych nastrojów społeczeństwa były różnice narodowościowe pomiędzy mieszkańcami poszczególnych cząści państwa oraz złe warunki pracy i egzystencji.

Niepokoje społeczne
W 1913 r. miały miejsce wydarzenia, które zmieniły sytuację na wyspach na prawie sto lat. Rok wcześniej prezydentem został Tristeńczyk książę Jan de Nolle Orenberg. Przywódca dążył do zwiększenia znaczenia Tristenii w Federacji Północnej. Sądzono, że chciałby zwiszyć swoje kompetencje, a może nawet przejąć władzę dyktatorską poprzez zniesienie trójpodziału władzy. Jako szlachcic chciał okryć chwałą siebie i swoją rodzinę koronując się na cesarza, ale tych zamiarów nigdy nie zdradził oficjalnie. 23 IV w stolicy Tristenii - Nowogrodzie odbyła się manifestacja, która zgromadziła kilkanaście tysięcy osób. Protestowały różne grupy społeczne: robotnicy z powodu złej sytuacji gospodarczej i niskich płac, studenci żądając zniesienia opłat za edukację oraz inteligencja żądając zwiększenia wolności wypowiedzi i przepływu informacji. Manifestacja miała miejsce nie tylko na ulicach Nowogrodu, ale także w zakładach pracy, na uczelniach, strajkowała komunikacja miejska, drukowano antyrządowe i rewolucyjne ulotki i gazety. Demonstracje objęły już całą Tristenię, a tendencje wywrotowe zaczęły się rozprzestrzeniać na pozostałe prowincje oraz kolonie. Po miesiącu nieudanych rozmów władz z demonstrantami zdecydowano się użyć siły. Straż Reubliki (Policja) rozpędziła manifestację 19 V 1912 r. Po obydwu stronach były ofiary śmiertelne, szpitale wypełniły się rannymi. Od tej pory pokojowe wystąpienia ludności zaczęły się przemieniać najpierw w bijatyki z SR, a później już w regularną wojnę. Władze opanowały sytuację dopiero pod koniec 1913 roku, ale nadal nie było spokojnie. 14 II 1916 na kilka tygodni przed wyborami skrajnie prawicowe ugrupowanie Krwawa Pięść dokonało zamachu na prezydenta Orenberga. Życie głowy państwa udało się uratować, jednak Jan Orenberg musiał wycofać się z życia politycznego z powodu poważnych problemów ze zdrowiem, które wystąpiły po zamachu. W roku 1916 na prezydenta Federacji Północnej został wybrany przedstawiciel Galindyjskiej Partii Narodowej Romuald de Zella. W 1918 r. prezydent de Zella wykorzystując wpływy w Senacie przeforsował projekt zwiększenia uprawnień prezydenta. Kolejne pomysły głowy państwa zakładające min. zmianę statusu Galindii w Federacji Północnej na kraj przewodzący, a pozostałe państwa na kolonie przestraszyły nawet jego popleczników. Rok później prezydent złożył do Senatu wniosek o uznanie go władcą Wielkiego Księstwa Galindii. Jednak Senat wniosek odrzucił i całkowicie pozbawił władzy prezydenta. 17 VI 1919 r. Romuald Zella z pomocą armii rozwiązał Senat, wprowadził stan wyjątkowy i nakazał aresztować przywódców opozycji. W całym kraju wybuchły zamieszki. Dwa tygodnie później 1 VII 1919 r. strzelec wyborowy opłacony przez organizację Związek Niepodległościowy im. Idów Marcowych dokonał zamachu na życie prezydenta. Romuald de Zella zmarł w szpitalu dwa dni później. Te wydarzenia spowodowały wybuch Galindyjskiego Powstania Narodowego, które zakończyło się w roku 1920 obaleniem Galindyjskiej Partii Narodowej i przejęciem władzy przez Obóz Ludowo-Demokratyczny. Jedność Federacji Północnej była zagrożona.

II wojna o hegemonię
W Tristenii władzę przejęli socjaliści i proklamowali Republikę Tristeńską, Samarenia pozostała wierna idei zjednoczenia i pozostała w Unii, na wyspach cirimskich wybuchły walki pomiędzy lokalnymi władzami, a opozycją popierającą Unię. W tym okresie powstały dwa rywalizujące stronnictwa: w roku 1928 Konfederacja Trzech Wieków (Samarenia i Galindia), a w 1929 r. Pakt 1181. Obie nazwy miały szczególną wymowę: Konfederacja Trzech Wieków nawiązywała do blisko 300. letniej współpracy Samarenii i Galindii. Natomiast nazwa Pakt 1181 symbolizowała walkę z ekspansją galindyjską (1181 r. - uniezależnienie się Cirimu podbitego w roku 1159 od Galindii). 12 V 1930 r. rozpoczęły się regularne walki pomiędzy dwoma wrogimi obozami. Sukcesy sił Paktu 1181 (zajęcie Białej Doliny, opanowanie większości terytorium Tristenii) zaczęły zamianiać się w klęski wraz z przełomem jaki nastąpił na początku 1943 r. Tristeńczykom nie udało się złamać oporu Wielkiego Portu i byli zmuszeni odstąpić od oblężenia, a w Cirimie zwyciężyli Unitaryści. Gdy wojna zakończyła się w 1932 r. (Traktat alański) Federacja Północna pozostała jedyną liczącą się siłą w regionie oraz powiększyła swoje terytorium o nowe nabytki na Salicji.

Odbudowa państwa po wojnie
Wojna przyniosła ogromne straty. Najbardziej ucierpiał przemysł ciężki oraz energetyczny. Odbudowa państwa trwała dość długo, ale przez następne lata pokoju umacniała się idea zjednoczenia i kształtowało się nowe społeczeństwo obywatelskie.