Prośba 1

Juan Samir

<wchodzi do świątyni. Ma na sobie długi biały płaszcz, przepasany czerwonym pasem, który zdobiony jest pieczałowicie w żółto-złote wzory. Zasiada. Rozpala płomień. Recytuje inwokacje i wypija magiczną opiumową miksturę>

Duchu wielki, duchu dawny, daj widzenie, daj mi mary <wypowiada>

<w pomieszczeniu unosi się przyjemna lawendowa woń kadzidła. Dym ogarnia pomieszczenie. W Cerekvicy panuje dymna mgiełka>

Cóż więc duchu radzić mam, gdy obywatelom ust tu brak?
Cóż więc robić w chwili naszej, gdy posuwać nie chcą się prace?
Jak zachęcić w chwili mnogiej, by się otworzyły słówek groble?
Radź jak możesz, radź mi prędko, czasu nie ma, nie jest lekko!