Widzenie 1

Juan Samir

<wchodzi do świątyni. Ma na sobie długi biały płaszcz, przepasany czerwonym pasem, który zdobiony jest pieczałowicie w żółto-złote wzory. Zasiada. Rozpala płomień. Recytuje inwokacje i wypija magiczną opiumową miksturę>

Duchu wielki, duchu dawny, daj widzenie, daj mi mary <wypowiada>

<w pomieszczeniu unosi się przyjemna lawendowa woń kadzidła. Dym ogarnia pomieszczenie. W Cerekvicy panuje dymna mgiełka>

Ludzie prości, ludzie szarzy, daje wiedzę, daje mary!

Dni są proste, dni są Wasze. Lecz nie spoczywać Wam się karze. Wy pracować wciąż musicie, by nie tracić tego co żywe. Lasów drzewa, jezior wody, wszystko Wam to dla ochłody. Ciepła strawa, gości rzesze, to nie tylko duchy ciesze. Bądźcie radzi, bądźcie mądrzy - nie dostanie Was wróg srogi. Lecz Wy - ludzie, Wy - oddani, pamiętajcie co się stanie: gdy Was opieszałość z lenistwem w tany bierze, nic dobrego to nie wróży. Bo solidarne i sprawne liczy się działanie, takie które domy stawi. Kraj wzmocnić raczy, tak by nie podupadać raczył.